Rozdział XXIV - Umrę jeśli się nie zgodzisz. Zostanę gejem!

 Wrona byłby stał tak jak biblijna żona Lota, gdyby Jagna nie odsunęła się od niego przerywając tę intymną chwilę. Gdyby tego nie zrobiła najpewniej rzuciłaby się w ramiona Andrzeja i szlag trafiłby to co proponowała jej Marian czyli porządną ścieżkę zdrowia dla nieodpowiedzialnego ojca i partnera.

- Tak będziemy mieli dzieci. Gdybyś nie rżnął głupa z Sandrusią to dowiedziałbyś się od razu. - rzekła najchłodniej jak potrafiła. Trudno, że są święta kara musi być adekwatna do winy oskarżonego.

- Wiem, że byłem debilem ale chce to naprawić. - spojrzał na nią w taki sposób, że miała ochotę odwołać święta i zamknąć się z nim w nowym mieszkaniu. Zamiast tego próbowała udawać zasadniczą. Ta przechera Marian nie powiedziała, że to będzie aż takie trudne. Sama pewnie zwyzywałaby Zbysia a potem wylądowaliby na najbliższej powierzchni nadającej się do...

Matko Bosko kochano stoi pod kościołem i wyobraża sobie rudą i faceta, który do niedawna latał za nią jak zadurzony nastolatek. Co jak co, ale po wyjściu z kościoła mogła sobie oszczędzić wizji gołego Bartmana tym bardziej, że stoi przy niej mężczyzna jej życia. Głupi, ale jednak jedyny.

Odchrząknęła.

- No i co? - zapytała, starając się brzmieć twardo. - Masz zamiar pokutować stojąc tutaj jak Szymon Słupnik?

Wrona ocknął się gwałtownie i wykonał ruch ku przodowi, jakby zamierzał paść jej do nóg, ale zmienił zdanie.

- Nie, nie! - wykrzyknął ogniście. Przechodząca obok starsza pani w gustownym wełnianym berecie, obdarzyła go podejrzliwym spojrzeniem. - Mów co mam robić! Ja wszystko zrobię!

Jagna zmobilizowała swe wewnętrzne rezerwy opanowania.

- Na początek odprowadź mnie do samochodu - oznajmiła łaskawie. - A potem pogadamy gdzieś, gdzie można usiąść. Biodra mnie, cholera, bolą.

Andrzej odprowadził uwielbianą kobietę do samochodu Krzysztofa z taką troską, jakby miała ona dziewięćdziesiąt lat i kości z chińskiej porcelany. Nie wiedział, że oto zaczyna się dla niego okres cięzkiej i wytężonej pracy.

Przez kolejne dni bez wytchnienia spełniał wszelkie polecenia i zachcianki Jagny. Latał po mieście w środku nocy, szukając chałwy (w momencie gdy zaczął już rozważać włamanie do Biedry szczęśliwie napotkał sklep całodobowy), służył za szofera, masował stopy i plecy, nosił ciężkie przedmioty (co Jagna bezwstydnie wykorzystała, nabywając kilka nowych mebli), robił zakupy spożywcze, zdejmował rzeczy z wysokich półek i wykonywał mnóstwo innych czynności.

- Zrobiłaś z niego niewolnika - oceniła Iwona. Ignaczakowie wpadli z wizytą akurat gdy Andrzej, opływając potem i klnąc pod nosem, próbował odkręcić wadliwe kolanko pod zlewem. Przeciekało, on zaś uparł się, że wymieni je sam, specjalista mu niepotrzebny. W końcu czymże jest cieknące kolanko wobec miszcza świata.

- Takie były moje warunki - odparła Jagna spokojnie. - Zgodził się, to niech teraz tyra.

Igła uniósł jedną brew.

- Jakby fikał, to mi powiedz - zasugerował. - Przeprowadzę z nim rozmowę pedagogiczną.

- Będzie grzeczny - ucięła Jagna.

- Ja tak tylko w razie czego - rzekł Krzysiek. - Żebyś wiedziała, że wiesz. Możesz na mnie liczyć.

- Krzysiu kochany, przecież wiem - rozczuliła się Jagna. - I bardzo ci dziękuję!

Do pokoju wsunął się rozczochrany łeb miszcza, na którym nie było nawet śladu po słynnej fali.

- Jaguś, gdzie masz mopa? - zapytał słabo jego właściciel. - Zalałem całą kuchnię...

Na takich zajęciach, to jest tresowaniu i byciu tresowanym, upłynął im czas do Sylwestra. Przyjęcie z tej okazji wydawała Jagna, nader kameralne, bo w gronie złożonym z pięciu osób. Zaproszeni zostali mianowicie Szymek, Marian z Zibim oraz niewolnik Wrona. Ignaczakowie elegancko się wymówili od udziału w imprezie.

- Udało mi się sprzedać dzieci na tę noc - wytłumaczył Krzysiek. - Mam zamiar spędzić ją intymnie i prywatnie z moją żoną, rozumiesz, pijąc wino i ten... No nie będę dalej kontynuował, bo zrobiłoby się zbyt pikantnie.

Jagna wykazała pełnię zrozumienia, po czym bez litości zaprzęgła swego brodatego niewolnika do przygotowań.

Marian i Zbigniew zjawili się punktualnie, ona promienna jak nigdy, on elegancko odzian, również jak nigdy. Jagna dostrzegła z miejsca, że gdzieś znikły paskudne okularzyska w czerwonych, plastikowych oprawkach, które Zibi kiedyś nosił z upodobaniem, zastąpione przez nowe, eleganckie i perfekcyjnie dobrane do facjaty właściciela szkła.

- Jak ty to zrobiłaś? - Jagna wzięła przyjaciółkę na stronę.

- Co jak zrobiłam? - zdziwiła się Marian.

- Jak go namówiłaś do pozbycia sią tych bryli, w których wyglądał jak półgłówek - sprecyzowała Ignaczakówna.

Ruda zachichotała.

- Przejechalam je samochodem - wyznała konspiracyjnym szeptem. - Trzy razy dla pewności. Oczywiście potem powiedziałam, że to był przypadek i pewnie wypadły mu z kieszeni, jak wysiadał. I tak mi było smutno z tego powodu...

Przyjaciółki wybuchły gromkim śmiechem.

- A co im tak wesoło? - zapytał Zbigniew, rozsiadając się na kanapie.

- Muszą się nagadać - odparł Szymon, uśmiechając się uprzejmie.

Zbigniew łypnął na niego nieufnie zza markowych okularów. Od początku nie podobał mu się ten cały Szymon Daszyński. Co to za facet, który wprasza się na imprezę sylwestrową do dwóch par przynosząc ze sobą kotkę. Już on Zbigniew wiedział co to za typ cwaniaczka- lowelasika co to kręci się obok lasek i udaje ich przyjaciela. Facet nigdy nie przyjaźni się z kobietami bez podtekstów erotycznych, zwłaszcza że samemu nie ma kobiety.

- Zbyniu...- Marian zrobiła w stronę chłopaka maślane oczy. - Podjedziemy jeszcze do sklepu, zapomniałyśmy kupić szampana?

- Wrona nie może?- zapytał znudzony. - Boli mnie ręka.

- Nie może!- odezwało się z kuchni. - Piekę kurczaka

- To zajmie się nim Jagna...- Zibi dalej próbował się wymigać. - To babskie zajęcie!

Ignaczakówna zmierzyła eks adoratora złym wzrokiem.

- A chcesz w czambuk? - zapytała uprzejmie. - Seksista się znalazł od siedmiu boleści.

Szymon bawił się przednie napaścią na Bartmana, ale w ostateczności zwyciężyła męska solidarność.

- Ja chętnie pojadę z tobą po szampana, jeszcze nic dzisiaj nie piłem. - zaproponował.

W Zbigniewa nagle jakby sam rogaty wstąpił. Spurpurowiał na twarzy i byłby rzucił się na Szymona, gdyby w pomieszczeniu nie pojawił się Wrona odziany w fartuch upstrzony kolorowymi kropkami.

- Nigdzie nie będziesz chodził z moją kobietą! - zasyczał złowrogo Zibi, wstając z kanapy.

Marian otworzyła usta, gotowa obsztorcować lubego za użycie wyrażenia "moja kobieta", którego szczerze nie cierpiała, zaraz jednak je zamknęła. Zazdrość, emanująca z Bartmana, nawet jej się podobała i ciekawa była ciągu dalszego.

- Zluzuj, Zbysiu, złość piękności szkodzi - rzucił lekko Wrona, po czym odmeldował się Jagnie. - Kurczak będzie gotowy za jakieś pół godziny, potem wstawiam do pieca murzynka. Wziąłem przepis od Karola. A w lodówce jest śledź w oleju i różne gotowe przekąski.

Zbigniew sapnął, niezadowolony, że mu przerwano perorę, tymczasem Jagna eksplodowała zachwytem.

- Śledź! Marzyłam o śledziu! Andrzejku, jak się postarasz, bywasz nawet boski! - z tymi słowy podskoczyła i złożyła na obrośniętym policzku Wrony całusa. Domowy niewolnik pokraśniał z zadowolenia.

- Szymek, to może jedźmy po tego szampana? - poderwała się ruda.

- Po moim trupie! - zawarczał Zbyszek. - Nigdzie z tym fagasem jeździć nie będziesz!

- Co proszę? - zdziwił się uprzejmie Szymon.

- Głuchy jesteś? - zapytał Zbigniew jadowicie. - Nie pozwolę, żeby moja kobieta jeżdziła z tobą gdziekolwiek!

Miał ochotę podnieść Szymona z fotela za klapy, ale stojący na środku pokoju Wrona (który wolał kontrolować rozwój sytuacji) wydatnie mu w tym przeszkadzał.

- A to ona jest twoją własnością? - zdziwił się niewinnie Szymon.

Dwie obecne w salonie kobiety spojrzały na Bartmana, Marian zachłannie, Jagna z niepokojem.

- Nie wkurwiaj mnie - odparł. - Myślisz, że nie znam takich typów jak ty, co się przyklejają do zajętych lasek i kumpli udają? To zakonotuj sobie: Marian jest moja. Dotknij jej jednym palcem, a ci wyrwę całą łapę! - Zibi wykonał wypad ciałem w kierunku Szymona. - U samej dupy!

Szymon prychnął śmiechem, po czym zasłonił na moment twarz. Uspokoiwszy się, spojrzał na Zibiego.

- Przepraszam cię bardzo, ale tu zachodzi monumentalne nieporozumienie towarzyskie - rzekł., ubawiony - Ja naprawdę nie mam żadnych dwuznacznych zamiarów wobec Marian.

- Bo ci uwierzę - Bartman rzucił mu gniewne spojrzenie zza okularów.

- Słowo harcerza - zaklął się Szymon.

- Bartman byłbyś łaskaw nie robić mi wiochy w mieszkaniu, jak masz jakiś problem to się oświadcz, a nie napadaj na Bogu ducha winnego Szymona. I wbij sobie do tej pustej makówki, że on nie musi nikogo podrywać bo kobiety same się do niego garną.

Wrona wysłuchujący wykładu ukochanej zbladł a jego uśmiech zniknął jak zdmuchnięty, tymczasem Zbigniew zamilkł pozwalając łaskawie by Marian wyszła z Szymonem. Ledwie Ruda i strażak zniknęli za drzwiami w Andrzeja wpadło to samo licho co przed chwilą w Bartmana.

- Co to miało znaczyć, że każda za nim lata? - wybuchnął.

- I widzisz, widzisz? Tobie też ten gagatek robi do gniazda! Nie rośnie ci czasem na główce gustowne poroże?- zapytał cynicznie Zbyszek.

Ignaczakówna nie wiedziała czy wybuchnąć śmiechem, spojrzeć na nich z politowaniem czy się wkurzyć. Obaj nakręcali się coraz bardziej.

- Ja ci kurwa dam poroże! - Wrona zaszarżował na Zbigniewa, dopiero krzyk Jagny, który obudziłby umarłego (a na pewno dwa futra wygrzewające się w posłaniu pod kaloryferem) go zatrzymał.

- Oczadzieliście obaj? Jakie rogi, barany skończone? Szymek jest gejem!

- To nic nie zna...- urwał w połowie zdania Zibi. - Jak to gejem?!

- Normalnie. Nie interesują go kobiety, a na pewno nie w ten sposób o który cały czas go oskarżacie.

Obaj panowie zastygli na moment z wyrazem osłupienia na twarzach.

- Ale zrobiłem z siebie debila - powiedzieli chórem, po czym spojrzeli na siebie nawzajem z niechęcią.

- Cieszy mnie ta szczera partyjna samokrytyka - rzekła cierpko Jagna. - Wrona, zjeżdżaj do kuchni i sprawdź, czy ci się kurczak nie przypala.

- Dobrze, Jaguś... - rzekł grzecznie Andrzej, znikając za drzwiami.

- Zbychu, bądź łaskaw przynieść tego śledzia z lodówki - komenderowała dalej Ignaczakówna, ścierając szyderczy uśmieszek z twarzy Zibiego.. - Ja muszę odpocząć, bo nie powinnam się denerwować. A jak usłyszę, że się kłócicie, to przysięgam, zadzwonię po Marian!

Wobec takiej groźby Zbychu, potulny jak baranek, podreptał do kuchni po śledzia, traktując urzędującego przy piekarniku Andrzeja z wersalską niemal uprzejmością.

Dalszy ciąg Sylwestra przebiegł bez zakłóceń, w atmosferze wręcz szampańskiej. Nowy Rok powitano z hukiem, przy czym Zbysiu zdołał zestrzelić korkiem od szampana stojący na regale wazon. Jagna uszczerbkiem w mieniu się nie przejęła i zabawa toczyła się dalej.

Niewolnik Wrona, dojeżdżający z Bełka w każdej wolnej chwili, spisywał się tak dobrze i wypełniał obowiązki z takim oddaniem, że Jagna, po głębokim namyśle, postanowiła zaszczycić go swoim towarzystwem na balu Mistrzów Sportu.

- A... To strasznie miłe z twojej strony - rzekł Andrzej, gdy ukochana obwieściła mu swoją decyzję. - Chociaż nie wiem, czy sobie na to zasłużyłem. I ten... Chciałem powiedzieć, że ten pocałunek w Sylwestra... Jaguś, jak mi tego brakuje!

Tu westchnął rozdzierająco, aż zakołysała się wisząca za Jagną firanka.

- Na to będziesz musiał jeszcze popracować - odparła Ignaczakówna surowo, mając nadzieję, że nie widać po niej, że jej też brak tego rodzaju kontaktów z Andrzejem.

- Wiem - mruknął Andrzej.

Jagna z wysiłkiem opanowała chęć złożenia mu głowy na piersi.

Na rzeczonym balu objawiła się także, w charakterze gwiazdy wieczoru, Sandrusia. Nadęta i chłodna, rozmawiała tylko z Lewandowską, obie panie zaś rzucały Wronie i Jagnie złe spojrzenia znad stołu. Najwięcej tych spojrzeń koncentrowało się na widocznie już wypukłym brzuchu Jagny, któremu Andrzej nie szczędził uwagi.

Bombardowanie spojrzeniami skończyło się jakoś koło północy, gdy pewna litościwa dusza doniosła Lewej, że jej małżonek, który wcześniej obraził się na cały świat, nie zostawszy sportowcem roku (został nim wybrany Kamil Stoch, siatkarze zaś zyskali tytuł Drużyny Roku)), klęczy w jednej z kabin męskiego wychodka i rzyga jak kot, przedawkowawszy słodkiego szampana.

Lewandowska pobiegła ratować swojego Bobeczka, a przynajmniej wywlec go z tego kibla, zanim ktoś mu strzeli focię z głową w muszli, osamotniona Sandrunia zaś pokręciła się chwilę, po czym wyszła po angielsku.

Brzuch Jagny nie tylko stał się przyczyną niezadowolenia Sandrusi, ale także wstrząsnął internetem. Hotki darły włosy z głowy, albo przekonywały się nawzajem, że to nie ciąża, tylko jakieś wzdęcie, albo wręcz tłuszcz, fanki siatkówki zaś nie dowierzały, że niefrasobliwy Miszcz chce się ustatkować i założyć rodzinę. Małe e-pandemonium trwało przez jakiś czas.

Pod koniec lutego Zbigniew stał się jakiś tajemniczy, często gdzieś wychodził i co chwilę do kogoś wydzwaniał. Marian zajęta pracą na większość z jego tajemnic przymykała oko, ale ostatnie dwa dni przechodził samego siebie. W jedyny wolny weekend, kiedy Ruda nie musiała nadaniać zaległość zniknął gdzieś wyłączając komórkę. Po kilku godzinach ciszy napisał jej lakonicznego smsa z adresem.

Marian zaaferowana, że coś mogłoby się stać z jej ukochanym Zbysiem, czym prędzej popędziła pod wskazany adres, czując jak gula ściska ją w gardle i nie pozwala swobodnie oddychać. Pod adresem widniejącym w smsie od Zbigniewa ulokowany był dwupiętrowy dom z ogrodem, teraz przysypanym skrzącą się w słońcu, białą pierzyną z śniegu. Ruda pchnęła drzwi furtki biegnąć po wydeptanych śladach wprost pod drzwi frontowe domu. Niewiele się namyślając pchnęła je oburącz, wchodząc do ciemnego pomieszczenia.

- Zbyszek?!- krzyknęła w panice. - Coś się stało?

Odpowiedziała jej głucha cisza. Coś jednak podpowiedziało jej, że powinna udać się na piętro, co też szybko zrobiła. Wchodząc na górę po eleganckich, dębowych schodach spoglądała na obrazy wiszące na ścianach. Ktoś, kto tu mieszka ma poczucie smaku, nie to co to szkaradziejstwo w warszawskim apartamencie Zbigniewa. Na samą myśl o tym nieszczęsnym mchu i robactwie, które się w nim lęgnie zrobiło jej się słabo.

Tak dotarła na piętro wpadając do pierwszego pomieszczenia, wyłaniającego się za schodami. Pokój do którego zajrzała skrzył się światłem dziesiątek świec, ustawionych we wszystkich możliwych miejscach. Pośrodku pomieszczenia królowało wielkie łoże na nim zaś Zbigniew w pozie amanta a wokół rozsypane płatki róż.

- Co to ma znaczyć?!- zapytała nieco piskliwie, gdy mężczyzna jej życia wypadł z łóża z różą w zębach. Uprzednio ofiarowując jej szkarłatny kwiat, upadł na kolana i jął grzebać w kieszeni spodni w poszukiwaniu zawiniątka. Gdy odnalazł to co było mu koniecznie potrzebne, wyciągnął puzderko przed siebie.

Nerwowo otworzył je przysuwając bliżej twarzy Marian. Jej oczom ukazał się pierścionek z pojedynczym szmaragdem, otoczonym mniejszymi diamencikami a całość misternie okalał splot i obrączka z białego złota.

-Wyjdź za mnie Mario...Marianie! Ruda ty moja!- skopczył do góry jak porzucony na sprężynie i przyssał się do otwartych z zaskoczenia ust rudowłosej. Gdy już się nią nasycił spojrzał w jej szmaragdowe oczy szukając tam aprobaty.

- Chcesz się ze mną ożenić? - zapytała osłupiała.

- Nie chcę! - rzekł w uniesieniu. - Ja muszę! Kocham cię i jesteś mi potrzebna jak woda, jak powietrze, jak siatkówka! Umrę jeśli się nie zgodzisz. Zostanę gejem!

Marian wybuchnęła śmiechem.

- Och Zbyniu najsłodszy! Jakże mogłabym ci odmówić w obliczu tego, że takie ciacho mogłoby przejść na złą stronę mocy. Ptysie net nie wybaczyłyby mi tego! Oczywiście, że za ciebie wyjdę!

Z tygrysim pomrukiem Zibi chwycił swoją narzeczoną w objęcia, po czym, zasypując gradem ognistych pocałunków, złożył ją w pościeli.

Kilka tygodni później miały miejsce sceny nie mniej wzruszające, dotyczyły one jednak Jagny i Andrzeja. Ignaczakówna, teraz już w ósmym miesiącu ciąży i wedle własnych słów gruba jak wieloryb, udała się na kontrolne USG, a towarzyszył jej niezmiernie zaaferowany Andrzej, który przeżywał owo badanie gorzej niż sama pacjentka, a także uszczęśliwiony bezgranicznie Igła, który zdołał się już zupełnie zakochać w potomkach Jagny.

- Hej, maluchy - rzekł, przechylając się w poczekalni do brzucha kuzynki. - Wujek waz zaraz zobaczy! Szkoda, że nie mogę tam do was, do środka wetknąć kame...

- Igła! - jęknęła Jagna.

- No co? - zdziwił się Krzysiek niewinnie. - Co ja takiego powiedziałem?

- Gdzie ty chcesz jej wtykać kamerę, idioto? - zapytał Andrzej, ciesząc się w duchu, że nie licząc ich grupki poczekalnia jest pusta.

- No przecież nie chcę! - Igła się zdziwił jeszcze bardziej. - O co chodzi?

- Pani Ignaczak - z gabinetu wyjrzała pielęgniarka. - I pan Wrona. Wujka poprosimy za chwilę.

Po krótkiej rozmowie z pacjentką i uspokojeniu zemocjonowanego przyszłego ojca, doktor Wiernik zabrała się za badania, których uwieńczeniem było oczywiście USG.

- Proszę, panie Wrona - zręcznymi ruchami głowicy lekarka przywoływała na ekran coraz wyraźniejszy obraz. - Oto pana synowie.

Wrona patrzył na dwie, widoczne na monitorze główki, czując, jak zalewa go wzruszenie i potężna, pierwotna miłość. Jego dzieci! Jego synowie!

- Synowie...? - zapytał chrypliwie. - Jest pani pewna?

- Proszę, sam pan może się przekonać - doktor Wiernik przesunęła głowicę po brzuchu Jagny. - Widać wszystkie szczegóły, ustawili się wręcz wzorowo i to obaj.

Wrona spojrzał na monitor, potem na Jagnę. W jego oczach malowała się taka czułość i bezbronność, że Ignaczakówna miała ochotę wstać z kozetki i go przytulić.

- Jaguś - szepnął, biorąc ją za rękę. - Nasze dzieci...

- Ano nasze - potwierdziła. - Jak my im właściwie damy na imię?

Siatkarz zamyślił się na moment po czym wypalił.

- Andrzej i Robert! Po mnie i Lewym.

- Po moim trupie! - wrzasnęła Jagna. - Andrzeja w rodzinie już mamy a Robert odpada. Wiesz,że nie lubię Lewego!

Do gabinetu wparował rozradowany Igła, zaproszony przez pielęgniarkę.

- Moi chrześniacy, Stefan i Krzysio, urodzeni medaliści! - zakrzyknął, patrząc na monitor.

- No i widzicie, sprawa rozwiązana - rzekła doktor Wiernik.

- Stefan i Krzysio, mówisz? - zamyśliła się Jagna. - Mnie się podoba.

- W zasadzie - odparł Wrona - To mnie też.

- No to pozamiatane. - oznajmił zadowolony Igła. - Mój Seba, Arek Wlazłego, Oli i Antek Winiara, tych dwóch i kadrę ma przyszłe mundiale już mamy!

_______________________________________________________________________________

Witajcie!
Jak zwykle z poślizgiem, ale taka już nasza specyfika a doba niestety nie chce się rozciągać jak balon z gumy do żucia. Donosimy uprzejmie, że jest to ostatni rozdział zmagań miłosnych Jagny i Wroniastego. Po final four spodziewajcie się epilogu! Buziole! Fiolka&Martina